چهارمحال و بختیاری که روزگاری به وفور منابع آبی شهره بود، این روزها با بحران کم‌آبی دست و پنجه نرم می‌کند تا جایی که بسیاری از چشمه‌ها و رودخانه‌هایش خشکیده و تأمین آب شرب در برخی مناطق با دشواری روبرو شده است. در شهرستان لردگان، وضعیت وخیم‌تر است و تانکرهای سیار آب، تنها امید روستاهای تشنه به شمار می‌روند و با پیمودن مسیرهای صعب‌العبور، مایع حیات را به ساکنان این مناطق می‌رسانند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی ایونا به نقل از ایرنا , استان چهارمحال و بختیاری که روزگاری سرچشمه‌ای پرآب بود، اکنون با بحران کم‌آبی و کاهش منابع زیرزمینی مواجه شده است. خشکسالی‌های متوالی و کاهش بارندگی بسیاری از چشمه‌ها و رودخانه‌ها را خشک کرده یا دِبی آب آن‌ها را به‌شدت کاهش داده است. این استان که زمانی تأمین‌کننده آب مناطق همجوار بود، اکنون با چالش کمبود آب روبه‌رو است و تأمین آب شرب در برخی مناطق دشوار شده است.
در شهرستان لردگان، تانکرهای آب سیار روزانه از مسیرهای سخت عبور می‌کنند تا آب را به روستاهای تشنه برسانند. شرکت آب و فاضلاب این روش را موقتی دانسته و در جستجوی راهکارهای پایدارتر است و رانندگان تانکرها نیز با مسیرهای دشوار مواجه هستند اما با رعایت نکات ایمنی تلاش می‌کنند آب را به‌موقع تأمین کنند. این وضعیت نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، مدیریت صحیح منابع آبی و مشارکت عمومی برای حفظ این منبع ارزشمند است.
به گزارش ایونا نیوز، استان چهارمحال و بختیاری، که زمانی به عنوان "بام ایران" و سرچشمه‌ی بسیاری از رودخانه‌های بزرگ کشور شناخته می‌شد و سخاوتمندانه آب حیات را به مناطق همجوار هدیه می‌کرد، امروز درگیر کابوسی تلخ به نام بحران آب شده است. زنگ‌های خطر سال‌هاست که به صدا درآمده‌اند، اما اکنون صدایشان بلندتر از همیشه شنیده می‌شود. خشکسالی‌های پی در پی، کاهش چشمگیر نزولات آسمانی، و مدیریت ناصحیح منابع، دست به دست هم داده‌اند تا سفره‌های آب زیرزمینی این استان روز به روز تهی‌تر شوند و چشمه‌ساران و رودخانه‌های خروشانی که نماد سرزندگی این دیار بودند، یا به کلی خشک شوند یا دبی (حجم آب) آن‌ها به طرز نگران‌کننده‌ای کاهش یابد.
تصویر امروز چهارمحال و بختیاری با گذشته‌ی پرآب آن تفاوت فاحشی دارد. دیگر خبری از آن چشمه‌های جوشان و رودهای پرآب در همه نقاط نیست. دشت‌ها تشنه‌تر از همیشه به نظر می‌رسند و نگرانی از تأمین آب، نه تنها برای کشاورزی و صنعت، بلکه برای نیاز اولیه شرب، به دغدغه اصلی بسیاری از ساکنان، به خصوص در مناطق روستایی و کمتر برخوردار تبدیل شده است. استانی که روزگاری یکی از تأمین‌کنندگان اصلی آب برای استان‌های مرکزی و جنوبی ایران بود، حالا خود با چالش جدی کمبود آب مواجه است و تأمین آب آشامیدنی سالم و پایدار برای تمام جمعیتش به یک معضل اساسی بدل گشته است.
شهرستان لردگان، یکی از مناطق جنوبی استان، به نمادی از این وضعیت بحرانی تبدیل شده است. در بسیاری از روستاهای این شهرستان، دسترسی به آب لوله‌کشی پایدار وجود ندارد و مردم چشم‌انتظار تانکرهای آبرسانی سیار هستند. این تانکرها، که توسط شرکت آب و فاضلاب استان سازماندهی شده‌اند، هر روز دل به جاده‌های صعب‌العبور و مسیرهای ناهموار می‌زنند تا جرعه‌ای آب به روستاهای تشنه برسانند. رانندگان این تانکرها، با وجود خطرات و دشواری‌های مسیر، با حس مسئولیت‌پذیری و رعایت نکات ایمنی، تلاش می‌کنند تا آب را به موقع به دست مردمی برسانند که ساعت‌ها انتظار رسیدنشان را می‌کشند.
هرچند تلاش‌های شرکت آب و فاضلاب و رانندگان زحمتکش تانکرها برای تأمین آب شرب این مناطق قابل تقدیر است، اما مسئولان این شرکت نیز به خوبی می‌دانند که آبرسانی با تانکر، تنها یک راهکار موقت و مُسکن است و نمی‌تواند پاسخی پایدار به بحران کم‌آبی باشد. هزینه‌های بالای حمل و نقل، استهلاک وسایل نقلیه، دشواری تردد در فصول مختلف و به‌ویژه در زمستان، و عدم قطعیت در تأمین مستمر آب، همگی نشان می‌دهند که باید به دنبال راه‌حل‌های ریشه‌ای و پایدار بود. اجرای طرح‌های انتقال آب، احداث سدهای جدید (با ارزیابی دقیق زیست‌محیطی)، اصلاح و بهینه‌سازی شبکه‌های آبرسانی برای کاهش هدررفت آب، ترویج روش‌های نوین آبیاری در کشاورزی، و از همه مهم‌تر، تغییر الگوی مصرف و فرهنگ‌سازی در زمینه صرفه‌جویی، از جمله اقداماتی هستند که می‌توانند در بلندمدت به بهبود وضعیت کمک کنند.
بحران آب در چهارمحال و بختیاری، و به‌طور کلی در بسیاری از نقاط ایران، یک مسئله‌ی چندوجهی است که حل آن نیازمند برنامه‌ریزی دقیق، مدیریت یکپارچه و علمی منابع آبی، سرمایه‌گذاری کلان، و مهم‌تر از همه، مشارکت فعال و آگاهانه مردم است. هر قطره آب، ارزشی حیاتی دارد و حفظ این منبع گران‌بها، وظیفه‌ای همگانی است. از تغییر عادات کوچک در مصرف روزانه گرفته تا اجرای طرح‌های کلان ملی، همگی باید در راستای سازگاری با کم‌آبی و استفاده بهینه از منابع موجود باشد. آینده‌ی حیات در این سرزمین و بسیاری از مناطق دیگر، در گرو تصمیمات و اقداماتی است که امروز برای مدیریت منابع آبی خود اتخاذ می‌کنیم. غفلت از این بحران، می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری برای محیط زیست، اقتصاد، و زندگی نسل‌های آینده به همراه داشته باشد.
نظر شما
آخرین اخبار
اخبار پر بازدید
