شب باشکوه رونالدو؛ درخشش CR7 اسپانیا را مقهور کرد و جام قهرمانی را به پرتغال هدیه داد

به گزارش خبرنگار ورزشی ایونا به نقل ازتسنیم , پرتغال با قدرت و اراده، تیم قدرتمند اسپانیا و لوئیس دِلافوئنته را متوقف کرد. رونالدو و تیمش قهرمان لیگ ملت‌ها شدند! در فینال، پرتغالی‌ها در ضربات پنالتی، قهرمان اروپا و دارنده فعلی جام را شکست دادند.

خود کریستیانو به سرعت یادآوری کرد که این دیدار دوئل بین رونالدوی 40 ساله و یامال 17 ساله بود؛ زمانی که در دقیقه سوم بازی با یک حرکت غیرمنتظره به زمین خورد و توپ را از لامین ربود. یک غافلگیری خاص از کاپیتان پرتغال!

یامال در ابتدای بازی بسیار آرام بود؛ در حالی که پرتغال عملکرد جالب‌تری داشت. تیم لوئیس دلافوئنته در پیشروی و حملات خود، بیشتر روی جناح چپ و نیکو ویلیامز تمرکز داشت؛ شاید به این دلیل که جناح راست دفاعی پرتغال توسط هافبک دفاعی همیشگی، ژائو نوس پوشش داده می‌شد. آنها انتظار داشتند بازیکن پاری‌سن‌ژرمن در نقشی غیرمعمول دچار اشتباه شود. وقتی اسپانیا ابتکار عمل را در دست گرفت، دقیقاً همین اتفاق رخ داد. قهرمان اروپا با همکاری ویلیامز دو موقعیت گلزنی ساخت. یامال نیز می‌توانست در پایان 15 دقیقه اول گلزنی کند. سپس رونالدو در زمین خود توپ را از دست داد و به لامین اجازه داد ضربه آزاد خطرناک بزند؛ خود لامین آن را زد اما دروازه مونیخ برای وینگر بارسا بسیار کوچک بود.

در اواسط نیمه اول و با آشکارتر شدن برتری اسپانیا، تیم دِلافوئنته پیش افتاد. دفاع پرتغال به لطف پاس ظریف پشت پای اویارزابال باز شد. ایناسیو که مدافع پرتغال بود از میان زمین عبور کرد و منطقه‌ای خالی ایجاد کرد. سپس یامال توپ را به محوطه جریمه فرستاد و اسپانیایی‌ها با خوش‌شانسی پس از چند ریباند از مدافعان، فرصت گلزنی پیدا کردند. زوبیمندی تقریباً دروازه خالی را باز کرد.

با این وجود، تیم مارتینس به شکلی غیرمنتظره و سریع به بازی بازگشت، هر چند که تا آن زمان هیچ نشانه‌ای از گلزنی مقابل سیمون دیده نمی‌شد. پرتغالی‌ها در سمت چپ محوطه جریمه حریف مستقر شدند و حمله مندس از عمق، غافلگیری ناخوشایندی برای دفاع اسپانیا بود. یامال او را پوشش نداد و کسی نونو را مهار نکرد. مینگوئزا نیز با حرکت فریبنده مدافع چپ به راحتی گمراه شد. مندس با شوتی محکم به گوشه دروازه گل زد. رونالدو نیز در ترکیب گل سهیم بود؛ به خاطر حرکت عمقی هویسن، آفساید گرفته نشد.

در نیمه دوم، تعداد شوت‌های داخل چارچوب 2 به یک به نفع اسپانیا بود و همین تفاوت در گل‌ها نیز دیده می‌شد. در دقیقه 45، تیم دِلا فوئنته پس از یک دوئل جنجالی که پرتغالی‌ها معتقد بودند لو نورماند روی برناردو سیلوا خطا کرده، در یک ضدحمله پنج در برابر چهار فرار کرد. پدری پاس کوتاهی به اویارزابال داد که با سرعت از کنار دروازه‌بان گذشت. ساندرو شرر، داور، گل را تایید کرد و دستیارانش هم با این تصمیم موافقت کردند.

دقایق ابتدایی نیمه دوم نشان داد که اسپانیا بیش از یک گل خواهد زد، اما تیم پرتغال به سرعت به بازی برگشت. هر چند گل فرناندز به دلیل آفساید هم‌تیمی‌اش مردود شد. اسپانیا سعی کرد با کنترل توپ، بازی را آرام کند و حریف را به دنبال توپ بدواند اما پس از گذشت یک ساعت، تیم مارتینز گل تساوی را به ثمر رساند؛ همان کریستیانو رونالدو! چندین بار نحوه برخورد مندس با یامال چشمگیر بود و در صحنه گل، او از لامین عبور کرد، گویی او بی‌حرکت ایستاده بود. مینگسا در اطراف پرس می‌کرد اما شک داشت. پس از یک سانتر و دفع توپ، کریستیانو موقعیت را از کوکوریا گرفت و سکوها نام او را فریاد زدند.

پس از استراحت، بازی طبق برنامه مارتینس پیش رفت. پرتغالی‌ها در میانه زمین، اسپانیایی‌ها را تحت فشار گذاشتند و قهرمان اروپا نتوانست مالکیت توپ خوبی کسب کند. جناح راست خط دفاعی اسپانیا آرام‌تر شد. نوس هنوز آن جناح را پوشش می‌داد اما روبن از الهلال آمده بود. در تلاش برای یافتن موقعیت گلزنی، دِلافوئنته، ایسکو را وارد میدان کرد؛ هافبکی خلاق که پس از بیش از 6 سال به تیم ملی بازگشته بود. اگر نام خانوادگی لامین نتو یا کونسیسائو بود، احتمالا یامال تعویض می‌شد اما مربی می‌دانست این بازیکن بارسلونا حتی در روزهای بد هم می‌تواند جادو کند.

ایسکو با انگیزه‌ای مانند دوران جوانی، می‌توانست 10 دقیقه قبل از پایان بازی گل پیروزی را به ثمر برساند؛ شوت زیبایی زد که دیگو کاستا با واکنشی فوق‌العاده توپ را از گوشه دروازه بیرون کشید. سپس پرتغال بدون رونالدو ماند؛ ظاهراً کریستیانو دچار مصدومیت عضلانی شده بود. او روی چمن دراز کشید و می‌دانست که راموس جایگزینش خواهد شد. دو نیمه وقت اضافه برای مشخص شدن برنده کافی نبود و بازی به ضربات پنالتی کشیده شد.

در وقت اضافه، همه خسته به نظر می‌رسیدند به جز یک نفر؛ نونو مندس، مدافع پاری‌سن‌ژرمن که مانند ماشینی بی‌وقفه کار می‌کرد. نونو بارها به جلو حرکت کرد، موقعیتی برای سمدو ساخت و می‌توانست پنالتی هم بگیرد، اما داور اعتقاد داشت خودش دنبال خطا رفته است و به جای پنالتی، کارت زرد گرفت.

در نهایت، دِلافوئنته یامال را از زمین بیرون کشید. این فینال لیگ ملت‌ها به هیچ‌وجه کمک نکرد که لامین به توپ طلا نزدیک‌تر شود.

اگر کسی قرار بود در وقت اضافه گل بزند، پرتغال بود اما در دقایق پایانی، جوتا فرصت اسپانیایی‌ها را بخشید. بنابراین، مثل فینال قبلی، برنده با ضربات پنالتی مشخص شد. این بار، تا ضربه هشتم، همه بدون خطا گلزنی کردند، اما موراتا ضربه‌اش را وحشتناک هدر داد. دیگو کاستا در دوئل پنالتی موفق بود و روبن نوس ضربه آخر را گل کرد. رونالدوی خوشحال که پس از عزیمت به عربستان مدت‌ها منتظر کسب جام بود، شروع به گریه کرد؛ جامی که به‌ حق و سزاوارانه برایش به دست آمد.

پادشاه تمام‌نشدنی؛ رونالدوی ۴۰ ساله با شکست اسپانیا، پرتغال را به قهرمانی رساند!

به گزارش ایونا نیوز  ، در یک شب دراماتیک و فراموش‌نشدنی که تاریخ فوتبال اروپا را دوباره به نام یک اسطوره نوشت، تیم ملی پرتغال در نبردی حماسی و نفس‌گیر، موفق شد رقیب دیرینه خود، اسپانیا، را در فینال لیگ ملت‌های اروپا شکست دهد و جام قهرمانی را بالای سر ببرد. این قهرمانی که در ضیافت بی‌رحم پنالتی‌ها به دست آمد، بیش از هرچیز، مدیون اراده پولادین و نمایش خیره‌کننده کاپیتان ۴۰ ساله‌اش، کریستیانو رونالدو، بود. او در شبی که به عنوان دوئل نمادین او با پدیده ۱۷ ساله اسپانیا، لامین یامال، شناخته می‌شد، یک بار دیگر به دنیا ثابت کرد که سن فقط یک عدد است و تاج و تخت پادشاهی فوتبال، هنوز به این راحتی‌ها واگذار نخواهد شد.

نبرد نسل‌ها: وقتی رونالدو به یامال درس اول را داد

این فینال، از همان ابتدا، فراتر از یک بازی فوتبال بود؛ نبرد دو نسل، دو فلسفه و دو اسطوره از حال و آینده. از یک سو، کریستیانو رونالدو با کوله‌باری از تجربه و افتخار در ۴۰ سالگی و از سوی دیگر، لامین یامال ۱۷ ساله به عنوان نماینده نسل جدید و آینده‌دار فوتبال. رونالدو خیلی زود و در همان دقیقه سوم بازی، تکلیف این دوئل را مشخص کرد. در حالی که یامال با تکنیک ناب خود در حال پیش‌روی بود، کاپیتان پرتغال با یک حرکت غیرمنتظره و هوشمندانه، خود را به زمین انداخت و توپ را از پاهای پدیده جوان اسپانیا ربود. این صحنه، یک بیانیه آشکار بود: اینجا قلمرو من است و برای حکمرانی بر آن، باید از سد تجربه و عطش بی‌پایان من بگذری. این غافلگیری، تنها یک نمونه کوچک از تلاش بی‌وقفه و تمرکز ذهنی رونالدو در تمام ۱۲۰ دقیقه بازی بود که الهام‌بخش تمام هم‌تیمی‌هایش شد.

شبی پر از اشک و افتخار: از نبرد ۱۲۰ دقیقه‌ای تا ضربات پنالتی

بازی در جریان خود، یک جنگ تمام‌عیار تاکتیکی بود. اسپانیای تحت هدایت لوئیس دِلافوئنته با تکیه بر مالکیت توپ، به دنبال کنترل بازی بود و پرتغال با رهبری رونالدو در خط حمله، چشم به ضدحملات سریع و ضربات ایستگاهی داشت. هر دو تیم موقعیت‌هایی برای گلزنی داشتند، اما درخشش دروازه‌بان‌ها و دفاع مستحکم دو تیم، کار را به تساوی و سپس به ماراتن ۱۲۰ دقیقه‌ای کشاند. با به صدا درآمدن سوت پایان وقت‌های اضافه، سرنوشت قهرمان به ضربات پنالتی گره خورد؛ جایی که شخصیت، تجربه و اعصاب پولادین، حرف اول و آخر را می‌زند. در این لحظات پراسترس، بار دیگر این کریستیانو رونالدو بود که به عنوان اولین پنالتی‌زن پرتغال پشت توپ ایستاد و با یک ضربه مطمئن و قدرتمند، روحیه را به اردوی تیمش تزریق کرد. در نهایت، با درخشش دروازه‌بان پرتغال و از دست رفتن پنالتی‌های اسپانیایی‌ها، این سلسائوی اروپا بود که جام را بالای سر برد.

اشک‌های شوق کریستیANO رونالدو پس از به ثمر رسیدن آخرین پنالتی، قاب ماندگار این فینال بود؛ اشک‌هایی که نشان از یک ماهیت تسلیم‌ناپذیر داشت. او در ۴۰ سالگی، نه تنها یک جام معتبر دیگر را به ویترین افتخارات خود و کشورش اضافه کرد، بلکه به تمام ورزشکاران جهان این پیام را داد که با تلاش، تعهد و عشق بی‌پایان، می‌توان بر زمان غلبه کرد و در اوج باقی ماند. این قهرمانی، بیش از یک جام، سند افتخار دیگری برای پادشاه تمام‌نشدنی فوتبال بود.

خبرنگار : ر.نقوی